Cкрипка

Рыгор Ситница

Метелица утомлённая за окнами завывала,
А хрупкой маленькой скрипке до этого дела мало;
Простор занимала вьюга с надеждой, что навсегда,
А скрипка себе играла без повода и без труда;
Играла юная скрипка, как надо, так и играла,
Как иногда бывает – душу свою раскрывала,
Она играла-высказывалась, ближнему ли, далёкому -
Кому – не существенно, важно, чтоб выслушать было кому.
Играй, мая скрипка милая, сквозь темноту и вьюгу;
Не знаю, как остальные, мы понимаем друг друга,
И я, между скорбью и вьюгой, сам временами пытаюсь
Протиснуться, докричаться, прорваться к другим стараюсь.
Наивно – темень развеивать, наивно – печаль рассеивать,
Но всё же, звучи, моя скрипка, чтоб знали, чтобы надеялись.
Средь хэвиметаллогитарного вытья со скрежетом-скрипом
Сестрой милосердной сердечной останься, хрупкая скрипка.
Отчаянью – тихой надеждою,
                для скорби – утром в разгаре…
Тем, чем тебя наделили Бог наш и Страдивари.
Ну что, не хватает промоций в судьбе. Ты не растерялась.
Сегодня – избранница Моцарта, а значит – жизнь состоялась.
А значит – всё не напрасно во всех безнадёжных бедах,
И будет светло на лицах,
И в душах будет надежда.
2005г.


Рецензии
Шкада, няма арыгіналу.

Лаззаро   23.04.2014 19:10     Заявить о нарушении
Рыгор Ситница
(оригинал)

Здарожаная завiруха за вокнамi завывала,
А кволай маленькай скрыпцы клопату было мала;
Займала абшар завея з надзеяй, што назаўсёды,
А скрыпка сабе iграла папросту i без нагоды;
Iграла юная скрыпка, як тое ёй i належыць,
Як часам бывае – хочацца душу сваю разнасьцежыць,
Як хочацца часам выказаць, цi блiжняму, цi далёкаму -
Каму – не iстотна, ды важна, каб выслухаць вас было каму.
Iграй, мая скрыпка мiлая, праз цемру i праз завею;
Ня ведаю, як астатнiя, ды я цябе разумею,
Бо часам i сам спрабую мiж скрухай i завiрухаю
Працiснуцца, дагукацца, калi анiхто ня слухае.
Наiўна – разьяснiць цемру, наiўна – журбу расчулiць,
Ды ўсё ж гучы, мая скрыпка, каб ведалi i каб чулi.
Мiж хэвiметалагiтарнага скуголеньня, скрыгату, скрыпу
Сястрой мiласэрнай ахвярнаю застанься, маленькая скрыпка.
Для роспачных – цiхай надзеяю,
для скрушных – усьмешкай на твары
Паводле правоў, што надзелена ты Госпадам i Страдзiвары.
Дарма, што бракуе прамоцыяў ад перапялёсага лёсу, -
Ты сёньня – каханкай у Моцарта, а значыць – жыцьцё адбылося.
А значыць – нiшто ня марнае ва ўсiх безнадзейных дзеях,
I будзе сьвятло на тварах,
I ў душах будзе надзея.
2005г.

Альжбэта Палачанка   24.04.2014 08:52   Заявить о нарушении
Дзякую!

Лаззаро   25.04.2014 09:14   Заявить о нарушении