Я счасце меу убачыць гэта рамяство

      

                Спякотны iзышоу на вечар дзень,
                I ля плiты рыхтуючы вячэру,
                Яна ня бачыла , за шыбай прашмыгнула цень,
                Бо брала усе на веру цi ня веру.

                У хаце з жыхароу ня толькi абразы,
                Ящэ жыве сласлiвая кацяра.
                Жыве лагодны дух яе цяпла,
                I  рухаецца ноч  нiбы тa хмара.

                У вячорку Зорка, у Небе, не дае спакою,
                I нават на пярыне не заснуць,
                Бо толькi мроiць аб сваей пящоце,
                Уласлiвы Божа адкрывае пуць

                Яна ня ведае нiчога аб каханнi,
                Цукрова млее ружавы жывот,
                I шэпчуць вусны … спiць лагоднае дыханне
                Ледзь прыадкрыты мяккi рот…
               
                Ноч распусцiлася и згаслi  Зоркi,
                Каровы рухаюцца у поле i нясуць малачны пах,
                I толькi быццам счасця накiрунак,
                Бы голас юнага Анела   у Нябесах,
                Спявае нiкoму нябачны птах.