Зноў прамень надзеі бліскануў праз хмары.
Я яго злавіла ў свае далоні.
Паляцелі ўдалеч мае думкі-мары.
Нават не спыняюць іх сівыя скроні.
Зразумець дай, Божа, дзе падман, дзе існасць.
Ад "апёкаў" сэрца часам так баліць!
З мар лячу стралою ў нашу рэчаіснасць...
Чаму ж зноўку промні я іду лавіць?..
Мы используем файлы cookie для улучшения работы сайта. Оставаясь на сайте, вы соглашаетесь с условиями использования файлов cookies. Чтобы ознакомиться с Политикой обработки персональных данных и файлов cookie, нажмите здесь.