У сэрцы прарасло каханне,
Ад караней яго балюча,
І ўжо ня першае спатканне
Чакаю поглядаў гаючых.
Дарма чакаю, бо ня варта
Расціць каханне ў адзіноце,
Ды што рабіць – расце ўпарта
Насупраціў маёй самоце.
Я вытравіць яго хацела,
Спаліць, ці напаіць атрутай,
Ды зноўку адчувае цела,
Як парастак цвіце пакутай.
Чаму - пытаць ня перастану, -
Амур паслаў стралу ліхую,
Дакуль трываць яго заганы?
Імгненне цішыні прашу я.
А парастак чырвонай кветкай
Зазіхацеў, ды так няшчадна,
О Божа, дзе дастаць мне лекаў?
Патрэбна мне твая спагада!
Скажы. Што скажаш, то і будзе:
Мне кветку падарыць ці знішчыць?
Раздаць сваё каханне людзям?
Ці голас мой да шэпта сцішыць?
Скажы – я слухаю сумленна –
Ці так, ці не. Прыму з палёгкай.
Я прагну жыць. Жыццё бясцэнна.
Жыццё бясконца. Ўсё так лёгка.
У сэрцы прарасло каханне
© Copyright: Вика Егорова, 2012
Свидетельство о публикации №112062006790
Свидетельство о публикации №112062006790
Рецензии