Манастыр

      

Там, дзе  Друйка,уецца i вiляе,
звiлiся дзе азёры y вянок,
прыгажэйшых мясцiн не бывае,
ёсць заросшы стары астравок.

Коз туды адвозяць на yсё лета,
каб не пасцi, y свабодзе каб раслi.
Такая мiрная yласная прыкмета
жыве дасюль на Браслаyскай зямлi.

Тут стаяy у мiнулым манастыр,
званiцы звон народы абуджаy
i ад яго святлеy  прыгожы мiр,
грэхам спакусы не даваy.

Натоyпам iшлi бясконца пакланiцца
люд паважаны, люд прасты,
няслi дары, каб прачасцiцца –
слынам навокал быy  манастыр.

Там на крыжах спалi аблокi,
зранку завiхалася зара.
Спрасонак павольны чэрнi крокi,
пабудка – звон  манастыра.

Лягенда кажа y  час адзiны,
грымнуy  гром i няма манастыра.
А мабыць з другой  якой прычыны,
шыбае вецер уздоyж вострава.

З тых пор з глыбiн вады y  Вялiкдзень
к нам далятае набажэнства
праз тоyсты водны пласт гудзе, гудзе,
нясе водгук даyняга блажэнства.

Па шляху на Слабодку ад Браслава,
дзе Друйка павольна yецца,
злева хатка ля возера слаyнага –
карацей “ Манастыр” завецца.

На yзгорка стаiць у адзiноце,
нiбы сiрацiнушка тая.
Людзi кажуць, кожнай iстоце –
зямля гэта здаyна святая.

I штосьцi таемнае хатка таiць –
манахаy няма  i y памiне.
Але  аб мiнулым лягенда гудзiць,
аб славе любiмай Радзiмы.

Побач прыгожы стаяy  манастыр
мiнулым далёка-далёкiм,
грахi парыцаy, абуджаy  вакол мiр,
настаyнiк жыццёвым крокам.

А потым – хто знае з якое бяды –
знiк манастыр – журбы навала,
сум наваколля i падзея тугi,
а чутка здарэння лунала.

У сучасны час у Вялiкдзень
званы званяць з дзiyнай званiцы,
з вод набажэнства люд чуе стары,
з глыбiн свет прамянiцца.

Гудзе грымiць, быццам пытае:
“ Як зараз тут людям жывецца?”
А час цячэ i Друйка yцякае,
кранае балюча за сэрца.

Шыбае гiсторыя нашых падзей,
што варта yрэшце, бяссмерця?
Збераглi б – надзея на старых людзей –
дзядоy  неyмiручае квецце.

Калi давядзецца з Браслава вам
тым шляхам к Слабодке падацца,
звярнiце  yвагу за Друйкi мастом
месцам святым палюбавацца.

Невыпадкова надта доyгi мой сказ,
спакоем душа адгукнецца.
Шукала слядоy  там былога не раз,
заставiла часцiнку сэрца .
4.11.2004 г.   
        Манастыр

Там, дзе  Друйка,;ецца ; в;ляе,
зв;л;ся дзе азёры ; вянок,
прыгажэйшых мясц;н не бывае,
ёсць заросшы стары астравок.

Коз туды адвозяць на ;сё лета,
каб не пасц;, ; свабодзе каб расл;.
Такая м;рная ;ласная прыкмета
жыве дасюль на Брасла;скай зямл;.

Тут стая; у мiнулым манастыр,
званiцы звон народы абуджа;
; ад яго святле;  прыгожы мiр,
грэхам спакусы не дава;.

Нато;пам iшлi бясконца пакланiцца
люд паважаны, люд прасты,
няслi дары, каб прачасцiцца –
слынам навокал бы;  манастыр.

Там на крыжах спалi аблокi,
зранку завiхалася зара.
Спрасонак павольны чэрнi крокi,
пабудка – звон  манастыра.

Лягенда кажа ;  час адзiны,
грымну;  гром i няма манастыра.
А мабыць з другой  якой прычыны,
уздо;ж шыбае вецер вострава.

З тых пор з глыбiн вады ;  Вялiкдзень
к нам далятае набажэнства
праз то;сты водны пласт гудзе, гудзе,
нясе водгук да;няга блажэнства.

Па шляху на Слабодку ад Браслава,
дзе Друйка павольна ;ецца,
злева хатка ля возера сла;нага –
карацей “ Манастыр” завецца.

На ;згорка стаiць у адзiноце,
нiбы сiрацiнушка тая.
Людзi кажуць, кожнай iстоце –
зямля гэта зда;на святая.

; штосьцi таемнае хатка таiць –
манаха;няма  i ; памiне.
Але  аб мiнулым лягенда гудзiць,
аб славе любiмай Радзiмы.

Побач прыгожы стая;  манастыр
мiнулым далёка-далёкiм,
грахi парыца;, абуджа;  вакол мiр,
наста;нiк жыццёвым крокам.

А потым – хто знае з якое бяды –
знiк манастыр – журбы навала,
сум наваколля i падзея тугi,
а чутка здарэння лунала.

У сучасны час у Вялiкдзень
званы званяць з дзi;най званiцы
з вод набажэнства люд чуе стары,
з глыбiн свет прамянiцца.

Гудзе грымiць, быццам пытае:
“ Як зараз тут людям жывецца?”
А час цячэ i Друйка ;цякае,
кранае балюча за сэрца.

Шыбае гiсторыя нашых падзей ,
што варта ;рэшце, бяссмерце?
Збераглi б – надзея на старых людзей –
дзядо;  не;мiручае квецце.

Калi давядзецца з Браслава вам
тым шляхам к Слабодке падацца,
звярнiце  ;вагу за Друйкi мастом
месцам святым палюбавацца.

Невыпадкова надта до;гi мой сказ,
спакоем душа адгукнецца.
Шукала слядо;  там былога не раз,
заставiла часцiнку сэрца .
4.11.2004 г.