Я адчуваю гэта і сама
І п'ю, бы лекі, горыч - праўду-матку:
Ў маіх радках паэзіі няма -
Ёсць толькі рыфма - голыя канчаткі.
Пустыя вершы - марны словаспад.
У іх няма агенчыка жывога.
Яны не б'юцца ў сэрцы, бы набат,
А шамацяць няўробленасцю слова.
У іх не знойдзеш думак глыбіні
І вышыні пачуццяў чалавечых.
На ўсіх лістах, куды не зазірні,
Нуда і бразгат - пафас і галеча.
Калі ж гартаеш "творыкі" мае -
Адзін,.. другі,.. дзесяты... вершык запар,
У вочы лезе, як там не стае
Чароўных слоў паэзіі - метафар.
Як ні імкнуся выплюхнуць сябе,
Ў радках няма чуллівага трымцення,
Таму шкрабецца думка ў галаве:
"Нашто ствараць не вобразы, а цені?"
Зламаю ручку. Вытрасу душу.
Аддам сябрам бялюткую паперу.
І паэтычны попел астуджу
У багне будняў - моташных і шэрых...
Я адчуваю гэта i сама...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2012
Свидетельство о публикации №112012410050
Свидетельство о публикации №112012410050
Рецензии