М стэрыя купальскай ночы...
Праз чорныя вантробы ночы:
- Прывід, якога і няма,
Але красою сьлепіць вочы...
Пажай палкай апавіта,
Мая сьмяротная душа.
Крануць пялёстак гэты, мілы
Нацешыцца зь яго цяпла.
Як толькі думка мільганула: -
Штось грукне, трэснула, загула!
Завыла, дзіка зараўла
Гляджу - нічога ўжо няма.
Цемра...
___________
СПБ 2011
Свидетельство о публикации №112011406860