ЭПІТАФ
Ляці вецярочак прасторай шырокаю,
Праз моры і горы, праз выракі дзён -
Што сталіся карай прывіднае постацці;
Ляці вецярок праз самотны мой плён.
Ляці паўз шляхоў з залочанымі зоркамі,
Ляці паўз сабораў, паўз ціхіх званіц;
Дзе людзі нямые прад вечнымі панамі
Бы дрэвы пасечаны падаюць ніц.
Сустрэнуць свавольніка гучных зарніц.
І скажуць: [Так нельга, цішэй, ціха Тссс.]
І там недзе ў Дзьвінскім зьнявечаным горадзе,
Быць можа сустрэніш матулю маю.
Што пэўна чакае на бацькавай вотчыне
Ды толькі не каж,што забіты ляжу...
Так нельга! Маўчы валацуга! Тсссс.
СПБ 2011
ЭП ТАФ Сьлядам Рупэрта Брука
© Copyright: Ян Смоленкин, 2012
Свидетельство о публикации №112011406658
Свидетельство о публикации №112011406658
Рецензии