Тады з’явіўся шрам на сэрцы,
Адбіўшысь на маёй руцэ.
Не першы ён, ён ужо трэцці…
Я не забыўся на цябе.
Так кожны год да скону дзён
Лічу, калі зямлю пакіну.
е задушыць мне сэрца стогн,
Камень з душы ніяк не скіну.
Той чорны дзень, твой крык у ночы…
З’яўляецца мне ў снах часцей.
Твае пагаснуўшыя вочы….
Я НЕ МАГУ ЖЫЦЬ БЕЗ ЦЯБЕ!!!
Як прыгавор пачуў я – рак!..
Тады абмыў слязьмі я рукі.
Крыж праз вакно… І дзе ты, Бог!?
У галаве ёсць толькі грукат…
Мне без цябе зямля, як пекла!
І кожны гук мне рэжа слых.
Паўсюль твой вобраз… Крыю векі…
Цябе ніколі не забыць!!!
Я не збярогог цябе, выбач…
Чаму застаўся на зямлі я???
Зноў на руцэ з’явіўся шрам….
Я зноў жывы!.. Чаму жывы я?!
Каханай
© Copyright: Мира Кар-Рал, 2012
Свидетельство о публикации №112010604650
Свидетельство о публикации №112010604650
Рецензии