А пароль ваш, пане?

Калядавалі мы у БэГэвУшке
Разам з гэт Баім, што у аўтабусе
Едзе і стойма піша гэты Вершык,
Бо а ні хто нам не уступіць места.

Ды мы з дзядулем да ўсяго прывыкшы.
Мы ведзь усюды пішам ўсё і пішам.
І ў ВіНіпУшке, той, што на Маскоўскай,
Мы разам з Пушкін весялілісь трошкі.

Бо як іначай жыць на гэтым свеце?
Трэба ж адзначыць всё якім Куплетам.
А на журфаку, дзе не раз бывалі,
Лічбачка дракул, бо 15 – “Дьявал”.

Ну, й дьявальшчыны мы тут наглядзелісь.
І гналі ў шыю ўсякіх прахіндзееў!
Няма ж спасення ад “бліноў” ваўковых.
І мы паспелі ўрэзаць гадам ў морды.

Бо разам з Шывай мы усюды ходзім
І робім Сшытак нат срэдзь дзержымордаў.
Кампьютарцэнтры мы аблюбавалі:
Дзьвер сорак пеньта і друга – пяць з пяткай.

Ну, як: заходзім і – да гардэроба:
Добры дзень, цёці! Ну, усё ў нас добра?
Ды, ой, Анучнік ці сам распранецца?
На 20 вузлік рапт яго адзежда!

Хм, а Цігр – ў смешкі: – Засупоніўсь, Кося!
Дык вы, мо, дзеўкі, зробіце з ім штося?
Ну, вот, што значыць пальчыкі ваш дамскі:
Распрэглі зразу майн карэту царска! 

І свае людзі тут ужо з “прафесар”:
Шутка да шуткі – і мы ўжо наверсе.
Эх, а тут “коней” – запрагай любога!
Хоць і непроста гэта, вродзе, в обшчым.

Всюды – студзенты. Ды для нас маментам
Штосьці знайшлося. Опсь – і мы ў “паходзе”!
Селі, ўключылісь: “А пароль ваш, пане?”
Мы – да дзяўчынкі: – Што-т тут замыканне!

Наш не праходзе. Ці я што забыўся? 
– Дык мой Вам вот жэ! - І грук-грук машынка!..

Ну, падарылі, вродзе, як Паэмку:
Так, пажурылі, што нідзе Стражэўскіх.
Бо, калі б былі, то б мы з Астафеем
В Лодцы не плылі б да свайго “сямейства”.

Ну, ў роднай хаце мы як пабывалі:
Мой Боніфацый ведзь журфак канчалі.
Ой, ды за трыццаць летаў всё змянілась:
Недзе Васішце вокам зачапіцца!

А ні лістовак, а ні пракламацый!
Стэндаль прастойва, ліш адны рэкламкі.
А мы калісьці трое мушкецёраў
Запраст “бамбілі” лектараў нічогіх!

Ну, хто, ятвягі: з Басалай, з Калінкай.
Курс весь чыталі саміздатнавіны!
Стрэлы пускалі толькі так ў Лягушак.
Даж баставалі: лектар Ваньк не слухамш!

Ну, і паэмкі – першу, другу й трэцю
В унверсытэцку мы заслаў газетку.
Ды хіба опус наш хто надрукуе?
Піша ж Мой Хлопец как бы не па-руску.

А дзіалекты запрэшчон Указам,
Бо цар наш лепшы нават чым у казках.
Ну, а трасянку так жа не пазвалям:
Как бы іль як бы не піснуў хто шаржык!

Так што прасьціце вы нас барзапісцы:
Мы з Маім Зміцер в папке на машынцы.
Ну, так, саздалі на пяці кампуцер
І адрас далі наш, хэ, з Баламутам!

Ды штось ні вошка нам не чырканула.
Ці хто ўжо збросіл Радасны Частушкі?
Ну, а на сценды Каляда “Сняжынкі”
Гопнул мгнавенна, мовіць каб вучылісь.

Ды і лістовак – лісцікаў з “Мір Радасць”
Наклеіў Конюх брацікам багата.
І це віселі, можа, дзе з нядзельку.
Ды мала месца стала камусь, верна!

І у сталоўцы на дзьвярах вісела
Песенка Воўка, што дастаў ён з Неба.
Як журналістам стаць нам адмысловым,
Пісаў Бамжыла разам з Калядою.

Трэба ж нам неяк к людзям прабівацца,
Бо ў чарадзеяў спрашывают пачпарт.
Ну, што канчалі, калі вы прафесар.
А мы ж всё самі цягнемся да Небка!

В опшчэм, Махойнік так Мой расхадзіўся,
Што у “Стражоўке” кран адрэманцірвал.
Подал заяўку, што цячэ вадзіца –
А заўтра спрашвам. Норм, каж “ста ражыха”!   

Бо мы хазяін, дзе б ні паявілісь.
Хаця хтось дражніць, што мы з Васькам шызік.
Ну-да: з мятлою хто яшчэ мы – Ёшка!
Няма пакою бо ў Ярылы-Бондзі!

Гразна навокал і марата ў душах.
Як жа мы можам не спасаць плывушчых?
І з Ноем ноем, ці, прам скажам, плачам,
Што і ў Вялікдзень з яйкам нехрысць выйдзе.

3. 4. 2007