О, як жа, беларуская зямля...

О, як жа, беларуская зямля,
 Ты таленты старанна нараджаеш!
 Яны – бы глебы шчодрай ураджаі,
 Багацце, што збіраеш спакваля.

 Усходзяць, прарастаюць з глыбіні,
 Як парасткі – да сонца – паасобку
 Нашчадкі – дыяменты-самародкі,
 Твае, матуля, дочкі і сыны.

 Твой гонар – кожнай дзейнасці майстры:
 Настаўнікі, ўрачы і навукоўцы,
 Рабочыя, сяляне і кіроўцы,
 Айчыны абаронцы-ваяры.

 І творцы ўсіх галінаў: мастакі,
 Пісьменнікі, музыкі і паэты…
 Яны – жывая скарбніца сусвету –
 Адметныя паўсюдна маякі.

 Усе яны – і плоць твая, і кроў –
 Вялікая і светлая надзея
 На тое, што душу тваю сагрэюць
 Іх таленты і шчырая любоў.

 Дык чым іх гэтак вабіць іншы рай?
 Раскошай ці якойсьці там свабодай?
 Чаму няма ў іх сэрцах ціхай згоды?
 Нашто сыходзяць з роднага двара?

 А ты, матуля, сумна ўслед глядзіш,
 Махаеш сваёй хустачкай гаротна…

 О, колькі ж іх знікае незваротна:
 Берлін,
 Варшава,
 Лондан,
 Рым,
 Парыж!

7.10.2011