Менск
Падымацца і вусны апёкшы гарбатай,
Выпаўзаць, каб пакорліва легчы пад прас
Раўнадушнага дня, закаванага ў латы.
Колкі ранішні Менск у аскепках начы
Прыме суха ў сваё ненажэрнае ўлоньне,
І па Свіслачы пёркай птушынай памчыць
У такое ж пустое бяздарнае “сёньня”.
2011.
Свидетельство о публикации №111101202486
птах мой крылаты,
кожны твой штрых
у сэрцы багатым
жыцця,
што сама наканую,
бо вырасла там
у лепшую сёння,
хоть з табой не начую, -
смутак агорне
душу
да цябе, родны дом мой,
лячу
120 цераз шашу.
Татьяна Королёва-Манько 23.11.2014 00:10 Заявить о нарушении