Надакучыць калісьці неба,
Нават лес і нават горы.
Нават сонца, водар глебы
Надакучаць. Але не мора!
Нездарма паэты пісалі,
Свае думкі дарылі як лекі!
Вершы іх – сцюдзёныя рэкі,
Іх паэмы – саленыя хвалі.
Сярод іх душа на прасторы.
Голас мора нібы чалавечы…
Я чакаю з тою сустрэчы,
Што палюбіць і вершы, і мора.
Пра мора
© Copyright: Афанасий Ботяновский 2, 2011
Свидетельство о публикации №111080202394
Свидетельство о публикации №111080202394
Рецензии