Рэха журбы
Светлая памяці паэта Віктара Стрыжака
“Паэты, як знічкі, знікаюць:
Успыхне! Імгненне — і болей няма…”
О, не! Паэты, нібыта каметы,
З глыбіняў Сусвету да нас прылятаюць:
Даткнешся да вершаў — пякельнасць сама!
І нам, напаўмёртвым, жыццёвасць вяртаюць,
І зноў таямнічай планідай сваёй адлятаюць
У вечнасць,
Каб потым вярнуцца ў адвечным
Святле Ўсеясветнае зоркі пад назваю Сонца
І выпіць быццё да таемнага донца.
Вярнуцца!
Каб лбдзям, скалечаным лёсам,
Было дзе напіцца і смагу спатоліць
Жывою вадою пачуццяў з крыніцы паэта.
Таму што паэты, нібыта каметы,
Вяртаюцца зноў на свае пуцявіны,
І не абыходзяць здарожанай долі.
Успомніш: памёр…
І раптам адчуеш: з табой ён яшчэ!
І гэтак балюча радком апячэ,
І роднасным болем.
Паэты не сходзяць з жыццёвай арбіты ніколі.
Рэха журбы
© Copyright: Стихи На Заказ Кудласевич, 2011
Свидетельство о публикации №111060603362
Свидетельство о публикации №111060603362
Рецензии
Сапасибо. Добры паэт быў, есть у меня пародия на его стихотворение.
Анатоль Кудласевич 08.06.2011 15:00 Заявить о нарушении
Анатоль Кудласевич 08.06.2011 15:00 Заявить о нарушении