Ляцець

Я так люблю ляцець ўніз.
У соты раз. Яшчэ. На біс.
І колькі ні губляла рыс
І позіркаў вачэй, актрыс . . ?
Я не скажу табе наўмыс…
Мой розум сам сябе загрыз.
Кранае летуценьні фрыз,
І я лячу. Уніз, уніз.

Падлогу дрэнна адчуваць.
Я не крычу, каго мне зваць?
Чаму ўсё дрэнна і дарма?
І я лячу. Ужо з ірва.
Чаму ня зьбегчы ад сябе?
Ды што параіць зможаш мне?
Аб чым пытаць, аб чым маліць?
Сустрэну. Толькі б пераплыць.

Да Д’ябла Бога! Твар адзін
Стварыў людзей па тыпу він:
Жыцьцё мінае за жыцьцём –
Бліжэй з сваім мы адкрыцьцём.
Сьвет – пограб. Чалавек ня раб.
Ля падзямельля многа жаб.
Анёлам зваць ці зваць чарцём?
Дазволіш ноччу, потым днём…

Зацягне твань гэтай зямлі,
І зоркі так цягнуць маглі.
Мы ўсе з вады. Вада з чаго?
Як добра ведаць аш два о …
Душа як сок ці як дурман?
Але лепш верыць у свой зман.

Я так люблю : ляцець уверх,
І гэта мой вялікі грэх.
Яго не хочуць дараваць –
Не загадаць. Ад іх чакаць?
Але калі даруюць мне,
То сьвяткаваць буду ў віне.
Як пробка, палячу ўверх,
Далей самых высокіх стрэх.
Буду пьяная ў жарт і сьмех.
Во будзе мне : ляцець уверх!