Каза адпушчэння

  Каза адпушчэння
                (замалёўка з натуры)
          Не заўсёды казлом адпушчэння бывае істота мужчынскага роду. Аднойчы гэтую ролю выдатна згуляла   каза і той дзед, што пасвіў яе каля чыгуначнага пераезду.
         Дзед Апанас пасвіў казу і ўсё бачыў…
         Шлагбаўм апусціўся перад самым носам матацыкліста, ледзьве паспеў прытармазіць, бедалага. За матацыклам прыстроілася падвода, а праз хвіліну ў хвасце невялікай пакуль чаргі віскатнуў тармазамі “наўячы”, але патрыманы да гэтага ў чужа-замежных руках, “Мэрсэдэс”.
          Цягніка доўга няма. Усе чакаюць. Нервуюцца таксама ўсе. Асабліва матацыкліст, цыганаваты мужчына ў паласатым трыко і нацягнутым па самыя вочы чорным шлеме з чырвонай стралой-маланкай: час ад часу “цыганчук” пакручвае ручку экселератара – дым  вырываецца з выхлапной трубы, нібы з сапла рэактыўнага самалёта. “Няйначай, перадаў бензіну! Таму і баіцца, каб тэхніка не заглохла”, -- падумаў дзед Апанас, паторгваючы казу за вяроўчыну.
Чарга расце хутка. Шлагбаўм паласатаю зебраю перакрывае дарогу, міргае чырвоным вокам семафор – а цягніка ўсё няма…