За вокнамі ноч накрывае
Зямлю, што трымае ў палоне.
Дрымотай людзей напаўняе,
І нейкая мроя ў далоні.
Нязбытнасцю змены асноў,
Атручвае ядам мой дух.
У цішы паўтараю я зноў:
Агонь у маім сэрцы патух.
Начны супакой адабьецца
Ўнутры ў мяне навальніцай.
Штодзённасцю нашай завецца
Каханнем. Ізноў заіскрыцца.
Вось месяц наогул стаміўся...
Яскравым, цудоўным агнём
Скрозь шэрыя хмары свяціцца.
Для тых хто вандруе ўдваём.
Забыліся ўжо пра пачуцці
Сучасныя людзі Сусвету.
Не трэба баяцца, малюйце!
І фарбы пакрыюць планету.
Пялёсткі бязлітасных руж
Заззяюць уздоўж небасхіла.
Не будзе больш холаду сцюж
Прастору запоўніць свяціла.
----- 20 февраля 2011 -----
Ноч
© Copyright: Станислав Скорб, 2011
Свидетельство о публикации №111022001632
Свидетельство о публикации №111022001632
Рецензии