Павер, што прыгажэй няма
Айчыны роднае кутка!
Дзе срэбрам блiскае рака,
Дзе лес у гоману птушыным,
Жаурук спявае над раллем,
Пытаючы, чаму жывем?
Чаму сумуе колас жыта,
Схiлiушы долу галаву?
Я, як i ен, жыццем пабiты,
Пытаюся уявiць забыты
Прыгожых кветак летнi сум:
Спякота дыхае у твар
Нiбы-та жнiвеньскi цяжар.
I кожны, хто рабiу у полi,
Быу заклапочаны, ды твар
Свяцiуся шчасцем, весялосцю...
А зараз нiбы-та сума
Абгортвае людзей за плечы.
Яна i блiзка,
i далечэ...
I гэты колас нам у вiну
Не убраны, як у даунiну!
Жнiвеньскi cум
© Copyright: Татьяна Хотимская, 2011
Свидетельство о публикации №111021200625
Свидетельство о публикации №111021200625
Рецензии