Джемс Джойс. Молитва

  James Joyce - A Prayer / Modlitwa


 
 
Again!
Come, give, yield all your strenght to me!
From far a low word breathes on the breaking brain
Its cruel calm, submission's misery,
Gentling her awe as to a soul predestinated.
Cease, silent love! My doom!

Blind me with your dark nearness, O have mercy, beloved enemy of my
               
        will!
I dare not withstand the cold touch that I dread.
Draw me still
My slow life! Bend deeper on me, threatening head,
Proud by my downfall, remembering, pitying
Him who is, him who was!

Again!
Together, folded by the night, they lay on earth. I hear
From far her low word breathe on my breaking brain.
Come! I yield. Bend deeper upon me! I am here.
Subduer, do not leave me! Only joy, only anguish,
Take me, save me, soothe me, O spare me!

Paris, 1924


Znowu!
Przyjd;, daj, przeka; mi wszystkie moce twoje!
Z dala, w m;zg p;kaj;cy nisko tchnie jej s;owo
N;dz; poddania, okrutnym spokojem,
Groz; jej ;agodz;c jak wobec duszy wybranej.
Do;; ju;, cicha mi;o;ci! Zgubo moja!

O;lep mnie tw; ciemn; blisko;ci;, O miej lito;;, ukochany wrogu mej woli!
Trwo;y mnie zimne dotkni;cie, kt;rego znie;; nie mog;.
S;cz ze mnie do woli
;ycie me powolne! Pochyl nade mn; ni;ej gro;n; g;ow;,
Dumn; z mojego upadku, pami;taj;c;, ;a;uj;c;
Tego, kt;ry jest, kt;ry by;!

Znowu!
Razem, otuleni noc;, le;eli na ziemi. S;ysz;,
Jak z dala w m;j m;zg p;kaj;cy nisko tchnie jej s;owo.
Przyjd;! Ulegam. Jestem tu. Pochyl si; nade mn; ni;ej
Ujarzmicielko, nie odchod;! Jedyna rado;ci, jedyna udr;ko,
We; mnie, zbaw mnie, uk;j mnie, O, oszcz;d; mnie!

Pary;, 1924

                *   *   *

Снова!
Приди, отдай, передай мне все свои силы!
Издали в лопающийся мозг тихо вдохни ей слово
Нищетою покорости и жестоким покоем.
Для души ею  избранной грозный ужас её смягчи.
Хватит тихой любви, погибель моя!

Ослепи меня тёмной близостью О, сжалься,
любимый враг воли моей,
Холод твоих касаний
тревожен и невыносим
Выдавливай из меня
медленную мою жизнь!
Склонись надо мною ниже
грозной своей головой
Гордясь тем, что я пал, но не забывая, жалея
Того, который есть и того, которым я был!

Снова!
Вместе, объятые ночью, лежим на земле. Я слышу
Как Издали в лопающийся мозг мой тихо входит её слово.
Приди! Я сдаюсь.Я здесь. Склонись надо мною ниже
Укротительница, не уходи! Ты единственная  боль
и радость моя
Ты возьми меня,
спаси меня,
и успокой..
 Пощади!

                Париж, 1924 г.




   


Рецензии