Пагоня Максiм Багдановiч

Толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах, –
Ўспомню Вострую Браму сьвятую
I ваякаў на грозных канях.

Ў белай пене праносяцца коні, –
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць...
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.

У бязьмерную даль вы ляціце,
А за вамі, прад вамі – гады.
Вы за кім у пагоню сьпяшыце?
Дзе шляхі вашы йдуць і куды?

Мо яны, Беларусь, панясьліся
За тваімі дзяцьмі уздагон,
Што забылі цябе, адракліся,
Прадалі і аддалі ў палон?

Бійце ў сэрцы іх – бійце мячамі,
Не давайце чужынцамі быць!
Хай пачуюць, як сэрца начамі
Аб радзімай старонцы баліць...

Маці родная, Маці-Краіна!
Не усьцішыцца гэтакі боль...
Ты прабач, Ты прымі свайго сына,
За Цябе яму ўмерці дазволь!..

Ўсё лятуць і лятуць тыя коні,
Срэбнай збруяй далёка грымяць...
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.

Пераклад на расейскую мову

Только в сердце тревогу почую,
За сторонку родимую страх.
Вспомню Острую Браму святую
И литвинов на грозных конях.

В белой пене проносятся кони,
Рвутся, бьются и тяжко хрипят.
Стародавней Литвинской Пагони
Не разбить, не сломить, не сдержать.

В безграничную даль вы летите,
А за вами, пред вами года.
Вы за кем так в погоню спешите,
Где ваш путь пролегает? Куда?

Может мчатся бессмертные кони
За детьми Беларуси вослед,
Кто отрёкся от славной Пагони,
Кто забыл материнский завет.

Бейте в сердце их, бейте мечами,
Не давайте чужими им быть.
Пусть узнают, как сердце ночами
О родной Беларуси болит…

Наша Родина, Маці-Краіна!
Не смирить, не унять эту боль.
Ты прости, ты прими к себе сына,
Жизнь отдать за тебя ты позволь.

Всё летят и летят эти кони,
Серебром их подковы звенят.
Стародавней Литвинской Пагони
Не разбить, не сломить, не сдержать.