Анна Сьвирщинська. ЗамОк

      .....................................
Наши тела
не хотят расставаться.
Они, сомкнувшись в объятьях,
с ужасом смотрят на нас,
как двое детей
на  убийцу.
Ошалевшие,
мокрые от слёз,
всхлипывая и дрожа
они ничего не могут понять,
кричат
почему.
И ответа не слушая,
снова кричат
всё умоляют
о жалости.
Но сжалиться мы не можем.
Рассекаем замОк объятий,
разрываем сплетённые кудри
и отбрасываем
по разным углам
два дохлых бессильных
обрывка.   

      *   *   *
 
K;;dka

Nasze cia;a
nie chc; si; rozsta;.
Zatrzasn;;y si; ramionami
i patrz; na nas ze zgroz;,
jak dwoje dzieci patrzy na morderc;,
kt;ry si; zbli;a.
Nie rozumiej; niczego. Oszala;e,
mokre od ;ez,
dygoc;ce od szlochu,
pytaj;, pytaj; bez tchu
dlaczego.
I nie s;uchaj; odpowiedzi,
pytaj; znowu
bez tchu, bez tchu,
j;cz;c, b;agaj;c
o lito;;.
Ale my
nie mo;emy si; nad nimi ulitowa;.
Rozetniemy k;;dk; ramion,
rozszarpiemy spl;tane w;osy,
odrzucimy
w dwie strony pokoju

bezsilne strz;py.


Рецензии