Як паеду я на дачу,
Там свайго суседа бачу.
Я пайму Яго з пауслова.
А завуць суседа Лева.
Леу Васiльевiч смяецца,
Добрай шуткай адзавецца.
Гэта добрая сямейка.
На дварэ яго скамейка.
Мы на ёй няраз сядзелi,
Ды на зоркi вcё глядзелi,
Турпаходы успамiналi,
Як калiсцi вандравалi.
Вось завуць жанчыны у хату.
Там устаноулен стол багаты.
Агуркi i памiдоры,
I цыбуля, хлеб i сала.
Ды гарэлка там стаяла.
Ды стаяла нi для вiда…
Яго жонка – завуць Лiда,
Мiкалаеуна па бацьку,
Нас заве за стол садзiцца.
З гэтым можна пагадзiцца.
Лiда пёсiка трымае.
Тобiк з ласкай паглядае,
Ды хвастом усiм вiляе.
Мы застолле пачынаем
I па чарцы выпiваем.
Не пiлi мы тут без меры
I вось зноу пайшлi за дзверы.
Калi ж восень наступiла
I днi сталi карацей,
Мы з суседзямi так мiла
Усе вячэралi часцей.
Дача
© Copyright: Виктор Бокач, 2010
Свидетельство о публикации №110020100161
Свидетельство о публикации №110020100161
Рецензии