С вая з ма зямлю абдымае...

Сівая зіма зямлю абдымае,
Колерам белым фарбуе дамы.
Змяняе галота зялёныя далі,
Галодныя свішчуць вятры.

Зкованы рэчкі няпыныя хвалі.
Пад тоўшчай змерзлай вады,
Нябачна: мяжы, пачатку і краю-
Гэтай паўнюткай, магутнай шашы.

Дзе плыло сонца па хвалях,
Купаўся месяц у начы,    
Самотна шапталі рослыя травы,
Зазывалі ў казку вятры.

Цяпер завывае мяцеліца ліха,
Рычыць завіруха подыхам услед.
Чакаюць вясны, маленькія людзі.
Верыце!- Прыйдзе, яна да дзвярэй.   


Рецензии