Як я зайздрошчу вам,
мудрыя дзіды-званіцы!
Стод маёй веры нязгаснае – звон-уладар.
Вось бы на момант
дазваньня з ім целамі зьліцца,
Ды дачакацца,
калі ўрэшце прыйдзе званар.
Песьняй званоў,
ачышчальным сьвятым хваласпевам,
Нанава вырвуся з тоўшчы металу хутчэй,
Хвалямі гукаў у сэрцах заб’юся збалелых,
Пырскамі нот акраплю і жыццё, і людзей.
Бронзавым гулам магутным
прайдуся па хмарах
І ўжо з нябёсаў
звалюся ў людское “маўчы!”,
Каб, растварыўшыся ў душах сутонных
і марах,
Стаць толькі водгукам,
сумам і проста нічым.
1989.
Споведзь
© Copyright: Сержук Сыс, 2009
Свидетельство о публикации №109102804560
Свидетельство о публикации №109102804560
Рецензии