Дачка я роднай Беларусi
Я снiла дзесьцi у Белавежы
гаспадар, пушчы уладар,
глядзеу лагоднымi вачыма,
што я згубiла мовы дар.
Нiбыта у госцi запрашае
ласкавы i магутны звер
i так уважлiва узiрае
нiбы гавора: « Ты мне вер!
Не падводзiу я ж нiколi
народы, пушчу i звяроу...
Блукала па свеце даволi
Зiрнi на бацькаушчыну зноу.
Дзе нават зубр добразычны.
Лугi у квiценнi i палi,
i спевы птах дзе мiлагучны,
грак такi важкi на раллi.»
Калi жыццё у дажджы i хмарах,
цi на Палессе ляцяць гусi.
Ажыве зубр у снах i марах, -
дачка ж я роднай Беларусi
Сазанкова Насця.
© Copyright: Анастасия Сазанкова, 2009
Свидетельство о публикации №109091805258
Свидетельство о публикации №109091805258
Рецензии