Па полі воблака бяжыць,
Белае, пухнатае...
Усё, як мае быць.
На сонцы зоркамі іскрыць,
Маленечкімі зоркамі.
Усё, як мае быць.
“А мне з табою можна жыць?
Сястрычкай буду я табе,
Усё, як мае быць.”
“Няма чаго табе рабіць!” -
Адказвае мне воблака.
“Табе са мной ня быць!”
“Чаму?” – я пачаю пытаць.
“Ды нельга мяне ў рукі браць!”
Яго не слухаюся. Хваць!
А тое срэбра і - знікаць.
Ды гэта толькі снег...
Бялюткi суразмоуца
© Copyright: Вера Кремко, 2008
Свидетельство о публикации №108081702620
Свидетельство о публикации №108081702620
Рецензии