НОЧ
Пякельная цемра спаўзае на горад,
Іскрацца ў цемры зорачкі-вочкі,
Дрыжаць,небаракі, зацягвае холад
Пятлю вакол шыі палонніцы-ночкі.
Заснула жыццё ў апошнім акенцы.
(Навечна ці не? Невядома нікому.)
І белая мроя ў белай сукенцы
Блукае па дахах, збіраючы стому.
На дубе, што шчыра імхі абдымаюць,
Крумкач спачывае ад дзённых турботаў,
І з расы манаскай вятры выдзімаюць
Увесь бруд нашых думак, пясок нашых ботаў.
І ў гэтым наскрозь чорна-белым прасторы,
Маўклівая дзе цішыня ўладарыць,
Дзе спіць усё жывое і мерзнуць дзе зоры,
Пясняр малады ваш таксама кімарыць.
© Copyright: Вера Кремко, 2008
Свидетельство о публикации №108081702604
Свидетельство о публикации №108081702604
Рецензии