Она – маленькая потерянная девочка,
находящаяся от тебя территориально недалеко,
дрожащая, свернувшись калачиком дома под одеялом.
Она – та, которой очень больно и нелегко,
которая жутко устала,
которой … /прости, что сказала/
неимоверно мало
только встречи с тобой в кафе за столиком,
разговоров о чём-то важном, безусловно, интересном –
известном / неизвестном –
об истории, архитектуре, искусстве,
но не о чувстве…
Разговоров после, которых она ощущает себя
перечёркнутым ноликом,
а от неразделённости этих самых чувств,
пьёт, боясь стать алкоголиком,
и, приезжая домой после встречи,
дрожит под одеялом,
что-то лепечет,
о том, как она устала,
думает: «пить или не пить»…
и, пытаясь сжимать в кулак силу воли,
от немыслимой внутренней /обещанной тобой же когда-то/ боли
начинает скулить,
потому что ей так хочется откровенно тебя любить…
но она понимает, что это попросту невозможно,
что необходимо вести себя осторожно,
потому что замешаны третьи лица,
и ты не можешь /не хочешь/ позволить себе в неё влюбиться.
Вот так всё непросто и нелегко…
И эта потерянная девочка плачет,
думая, что ничего для тебя не значит,
находясь совсем близко территориально, и недосягаемо далеко…
А главное – она знает,
знает,
даже мечтает –
если ты позвонишь и позовёшь её за тот же столик,
она полетит … /«люди как птицы не летают»?/,
… наплевав на то, что будет после ощущать себя, как нолик,
желая побыть с тобой хотя бы на расстоянии вытянутой руки рядом,
именно с тобой рядом,
под твоим желанным взглядом…
Нолик
© Copyright: Светлая Печаль, 2008
Свидетельство о публикации №108072602324
Свидетельство о публикации №108072602324
Рецензии
падарункавы слонік
Яна - маленькая страчаная дзяўчынка,
якая знаходзіцца ад цябе тэрытарыяльна недалёка,
яна дрыжыць, згарнуўшыся абаранкам дома пад коўдрай / хусцінкай.
Яна - тая, якой вельмі балюча і нялёгка,
якая жудасна стамілася,
якой ... / сяброўка сказала /
неймаверна мала
толькі сустрэчы з табой у кафэ за столікам,
размоў аб чымсьці важным, безумоўна, цікавым -
красамоўным / гаркавым -
пра гісторыю, архітэктуру, мастацтва, маляванне,
але не аб пачуццях, не пра каханне ...
Размоў пасля, якіх яна адчувае сябе
падарункавым слонікам,
а ад непадзеленых гэтых самых пачуццяў,
п'е, баючыся стаць алкаголікам,
і, прыязджаючы дадому пасля сустрэчы,
дрыжыць пад пледам,
нешта лапоча,
аб тым, як стамілася ісці ілжывым следам,
думае: «піць ці не піць» ...
і, спрабуючы сціскаць у кулак сілу волі,
ад неймавернай ўнутранай / абяцанай табой жа калісьці / болі
пачынае скуголіць,
таму што ёй так хочацца адкрыта цябе любіць ...
але яна разумее, што гэта папросту немагчыма,
што неабходна весці сябе як мужчына,
таму што замяшаныя трэція асобы,
і ты не можаш / не хочаш / дазволіць ёй быць табе да спадобы
Вось так усё няпроста і нялёгка ...
І гэтая страчаная дзяўчынка плача,
думаючы, што нічога для цябе не значыць,
знаходзячыся зусім блізка тэрытарыяльна, і недасягальна далёка ...
А галоўнае - яна ведае,
ведае,
марыць нават -
калі ты патэлефануеш і паклічаш яе, хістаючыся на стуле,
яна паляціць ... / « людзі - не птушкі”?, якая каму справа! /,
... напляваўшы на тое, што будзе пасля адчуваць сябе, як нулік,
жадаючы пабыць з табой хоць бы на адлегласці выцягнутай рукі побач,
менавіта з табой побач,
прыляцiць, каб патрапіць у тваё сэрца куляй...
31.12.2012
Махнач Сергей Юрьевсын 31.12.2012 01:18 • Заявить о нарушении
Яна - маленькая страчаная дзяўчынка,
якая знаходзіцца ад цябе тэрытарыяльна недалёка,
яна дрыжыць, згарнуўшыся абаранкам дома пад коўдрай / хусцінкай.
Яна - тая, якой вельмі балюча і нялёгка,
якая жудасна стамілася,
якой ... / сяброўка сказала /
неймаверна мала
толькі сустрэчы з табой у кафэ за столікам,
размоў аб чымсьці важным, безумоўна, цікавым -
красамоўным / гаркавым -
пра гісторыю, архітэктуру, мастацтва, маляванне,
але не аб пачуццях, не пра каханне ...
Размоў пасля, якіх яна адчувае сябе
падарункавым слонікам,
а ад непадзеленых гэтых самых пачуццяў,
п'е, баючыся стаць алкаголікам,
і, прыязджаючы дадому пасля сустрэчы,
дрыжыць пад пледам,
нешта лапоча,
аб тым, як стамілася ісці ілжывым следам,
думае: «піць ці не піць» ...
і, спрабуючы сціскаць у кулак сілу волі,
ад неймавернай ўнутранай / абяцанай табой жа калісьці / болі
пачынае скуголіць,
таму што ёй так хочацца адкрыта цябе любіць ...
але яна разумее, што гэта папросту немагчыма,
што неабходна весці сябе як мужчына,
таму што замяшаныя трэція асобы,
і ты не можаш / не хочаш / дазволіць ёй быць табе да спадобы
Вось так усё няпроста і нялёгка ...
І гэтая страчаная дзяўчынка плача,
думаючы, што нічога для цябе не значыць,
знаходзячыся зусім блізка тэрытарыяльна, і недасягальна далёка ...
А галоўнае - яна ведае,
ведае,
марыць нават -
калі ты патэлефануеш і паклічаш яе, хістаючыся на стуле,
яна паляціць ... / « людзі - не птушкі”?, якая каму справа! /,
... напляваўшы на тое, што будзе пасля адчуваць сябе, як нулік,
жадаючы пабыць з табой хоць бы на адлегласці выцягнутай рукі побач,
менавіта з табой побач,
прыляцiць, каб патрапіць у тваё сэрца куляй...
31.12.2012
Махнач Сергей Юрьевсын 31.12.2012 01:18 • Заявить о нарушении
Спасибо, Сереж, неожиданно и очень приятно!
Надеюсь, что я достойна этого!
Светлая Печаль 21.01.2013 18:43 Заявить о нарушении
Надеюсь, что я достойна этого!
Светлая Печаль 21.01.2013 18:43 Заявить о нарушении
))) Я к "недостойным" в гости не хожу,
Не бережу их сердце непристойно.
Коль распахнул твою я паранджу,
То, будь покойна, ты того достойна!!!
Махнач Сергей Юрьевсын 22.01.2013 18:06 Заявить о нарушении
Не бережу их сердце непристойно.
Коль распахнул твою я паранджу,
То, будь покойна, ты того достойна!!!
Махнач Сергей Юрьевсын 22.01.2013 18:06 Заявить о нарушении
На это произведение написана 31 рецензия, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.