Лiпа, лiпа, лiпушка, лiпета,
Ты стаiш, як стройная кабета,
Жоўтым лiсцем забаўляеш восень,
Раздражняя строгi позiрк сосен.
Ствол прамы , ды роўныя галiнкi
Выдзеляе зграбны стан бландзiнкi.
Легкадумна, мiла i натхненна
Вабiшь позiрк мой неймаверна!
Малада, чыста, зусiм нeвiнна,
У хвойным лесе казачна карцiнна,
У сукенку стыльную адзета,
Цёплы подых – напамiн пра лета.
Дзе твой лiпень, кветкi медавыя?
Адцвiлi карункi залатыя.
Ты ўжо па восенi другая
I амаль збянтэжана нагая.
Ледзь мароз заступiць ва ўладзенне,
Вецер сцяне з лiпанькi адзенне,
Агалiць, ды золата разгубiць,
I яе галiначкi застудзiць.
Лiпа
© Copyright: Николай Куко, 2007
Свидетельство о публикации №107111202766
Свидетельство о публикации №107111202766
Рецензии