Дзед дауно ужо не у сiле,
Цяжка рукi апусцiу ён,
Працаваць ужо не здольны,
Бо яму у грудзях больна.
«Цяжка нават i уздыхнуць,
Нiбы уперлi што у грудзь,
Нешта дыхаць не пускае,
Нiбы сэрца што кусае.
Млеюць ногi, стогне сэрца.
Маладосць ужо не вярнецца.
Каб адно ужо ды з двох:
Цi б адпусцiла, цi б падох.
Iснаванне – не жыцце.
Надаела гэта усе!»
«Не кажы ты гэтак, дзедку!
Калi хочаш, на во кветку.
Я цябе люблю, дзядулька,
Цiха мовiла Жанулька. –
У ёй колькi фарбау, цеплынi.
Яна жыццевай сiлай так i ззяе!
Трымай яе, глядзi,
Яна прыгодая якая!»
«Не, унучка, кветка засыхае,
Бо, як я з жыцця, вырвана з зямлi»…
20.03.2001
Нешта зрабiлася
© Copyright: Андрей Сергеевич Логинов, 2007
Свидетельство о публикации №107022200895
Свидетельство о публикации №107022200895
Рецензии