Чамусьці вецер гойсаў думкай
і церабіў цярністы лёс,
цягнуўся ў гай па белых струнках
ды узвышаўся да нябёс.
А потым скрыгатаў пажарам
у бліскавіцах крышталя.
Чамусьці ветрам думкі, твары
здімае матухна-зямля.
Мы используем файлы cookie для улучшения работы сайта. Оставаясь на сайте, вы соглашаетесь с условиями использования файлов cookies. Чтобы ознакомиться с Политикой обработки персональных данных и файлов cookie, нажмите здесь.