Травень

(Вольны пераклад верша «The chestnut casts his flambeaux…», Аlfred Housman)

Каштан губляе сьвечкi; кветкi глога
Струменяцца пад ветрам. Грукацiць
Старая брама. Б`е залева ў вокны.
Канчатак траўня. Будзьмо, дружа, пiць.

Сьвяткуй памiны страчанай вясны –
Шчэ на адну згалее наш запас.
Праз год сустрэнем iншы травень мы,
Але дарэмна – нам ня вернуць час.

Так, мы ня першыя, хто п`е ў карчомцы эль,
Пакуль залева нiшчыць нашы пляны,
Ня першыя, хто вылюдка кляне,
Кiм створан сьвет на ўласныя забавы.

Наогул, нешляхетная гульня:
Ён зруйнаваў жаданняў нашых гмах,
Ён згвалтаваў надзеi i штодня
Да могiлак скарочвае нам шлях...

Ну, досыць скаргаў. Лепей шчэ налi.
Ня богi мы, не каралi, дык што ж?
Наш людзкi лёс спрадвеку быў такi:
Жадаеш шмат – атрымлiваеш грош.

Хай хмара навальнiчная вiсiць
Над намi сёння –
заўтра рушыць прэч,
Каб плоць другую смуткам атруцiць,
Каб ў iншых душах выгадаваць смерч.

Адвечны нашы траблы, што й казаць...
Ня зьнiкнуць анiколi iм, але
На карку неба ў стане мы трымаць.
Трывай жа, дружа, i хлябтай свой эль!