Het gescheiden leven van onze dochter

Het is nacht geworden...
Maar jij, mijn liefje, kunt de slaap niet vatten.

Het gescheiden leven van onze dochter
duurt immers al vijf jaar en al vijf jaar...huil jij.

De weemoed over onze dochter
verscheurt steeds opnieuw jouw hart.

Het drukt jouw zwaar om als moeder
onze dochter geen liefde te kunnen geven.

Verzonken in sombere gedachten
omring jij je met haar foto`s.

Jouw weemoed wordt
na verloop van tijd steeds sterker.

Er komt weer een nacht...
Maar jij kunt weer de slaap niet vatten.
De nacht geeft geen rust en geen verlichting.
 
Jij voelt pijn van binnen
en jouw lichaam is totaal gespannen
door de onrust in jouw hart.

Jouw droom is onze dochter te omarmen
met moederliefde en
haar met zoenen te overdekken.

Terwijl het leven als een kooltje smeult,
zie jij in gedachten,
als een luchtspiegeling, haar ogen.

Jouw gevoelens zijn
in geen woorden uit te drukken.
Jij huilt stil...
mijn dochtertje...
kom eindelijk naar mij, mijn meisje!

21 oktober 2005