Тая вёсачка за лесам
Ледзь знаёмай мне была.
Папрасіў вады.
Бабуся
Малака мне наліла.
Скуль я, чый я – запытала
І ўздыхнула:
- Вось бяда:
Ўжо зусім нямоглай стала,
А кароўку грэх прадаць.
Сенаваць не едуць дзеці.
Ды на край зямлі зусім
Іх занёс аднойчы вецер,
Што дабрацца цяжка ім.
А адзін - памёр. Вось гора.
Той бы, пэўна, памагаў...
Падкаціў камяк пад горла, -
Малаком я ледзь прагнаў.
Тая вёсачка за лесам...
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106072800566
Свидетельство о публикации №106072800566
Рецензии