Уджаляць пчоламі парой
Мяне дзяцінства успаміны:
На нашай яблыні старой
Гудзе трывожна рой пчаліны.
На сук прысеўшы перад тым
Як нашу пасеку пакінуць,
Клубамі ўзняцца, быццам дым,
З вачэй праз нейкі момант знікнуць.*
Я дымакур хутчэй нясу,
А мама - рэшата.
Нарэшце
Набраўся смеласці, трасу
Той з роем сук
І рой – у рэшаце!
Накрыўшы рэшата ураз,
Я адчыняю новы вулей,
І рой – туды.
- У добры час
Спраўляйце наваселля гулі!
А мама кажа:
- Бог памог.
Так атрымалася ў нас спраўна.
Каб гэта бацька ўбачыць мог,
Які ўжо сын пчаляр сапраўдны!..
...Не стала пасекі даўно –
Вясёлай вёсачкі пчалінай,
Аднак бывае: раптам зноў
Уджаляць пчоламі ўспаміны...
*Калі пчаліная сям’я разрастаецца, пчолы заводзяць яшчэ адну матку і з ёй палавіна сям’i, прыгледзеўшы сабе новае месца жыхарства, пакідае вулей, спачатку прысеўшы вялікім клубком на бліжэйшае дрэва.
Рой
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106062601744
Свидетельство о публикации №106062601744
Рецензии
На это произведение написаны 3 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.