А што, калі сонца зваліцца ў мора
Паралельна танальнасци нашых паверхняў?
Твайму штучнаму госпаду – невялікае гора,
Ён на гэта і ўвагі, можа, не зверне.
Ты скоцішся ўніз, як більярдны шарык,
Як заўсёды, чапляючыся за свае неабходнасці,
А я ўзмахну крыламі сваіх мар
І палячу дыхаць сваёй верагоднасцю.
Ты дарэмна маліўся на аркуш паперы
Ці кавалак тканіны з выяваю твару, -
Няма ніякага сэнсу ў бязглуздай веры,
Ды і сам ты заблытаўся ў павуцінні хмар.
І толькі, можа, як ўзыйдуць зоркі,
І саламянага госпада скінуць і мора,
Ты адчуеш смак маёй праўды горкі
І паспрабуеш падняцца ўгору.
Намаляваны Гасподзь
© Copyright: Татьяна Старнакова, 2006
Свидетельство о публикации №106021800020
Свидетельство о публикации №106021800020
Рецензии
На это произведение написаны 4 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.