«Кукавала зязюля
У зеленым лесе…»
Ў гай бярозавы шмат разоў
Прыбягалi мы зноў i зноў –
Кветкi рваць ды грыбы сабiраць:
У зязюлi каб запытаць:
- Колькi нам застолося жыць?
Пачiнала ж яна “варажыць”.
Ї хоць нам было мала гадкоў,
Замiрала ў сэрцы кроў.
Чысты подых, вясеннi настой,
Будзяць мары, ўздымаюць настрой.
Ды зязюля кукуе зноў:
- Дваццаць... Трыццаць.. Сорак гадоў.
Нi згадала зязюля тая,
Што нам выпадзе доля такая,
Што жыццё нас так iспытае,
Па гняздоўям раскiдае...
Ў той дзяцiнства бярозавы рай,
Ты мяне нi завi, нi гукай,
Бо аб нашым з табою лёсе
Кукавала зязюля ў лесе:
-Колькi нам яшча гараваць,
Колькi блытацца i вандраваць?!
А зязюля кукуе iзноў:
- Дзесяць... Двадццаць... Трыццаць гадоў...
Зязюля на белорусском языке
© Copyright: Филатова Светлана, 2005
Свидетельство о публикации №105071301160
Свидетельство о публикации №105071301160
Рецензии
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.