Глядзець любому прама у вочы,
I кожнаму сябе аддаць,
Забыла ты пра нашы ночы,
Не зможаш болей ты кахаць.
Заусёды з ветлiвай усмешкай,
Прыгожая, як i раней,
А толькi сэрцу цяжка нешта,
А на душы яшчэ цяжэй.
Забуць пра першае каханне,
Забуць забытыя гады,
Не будзе болей хвалявання
У халодным сэрцы назаужды.
Не будзе болей цiснуць цяжар,
I абмiне дугою боль,
I цёмнай ноччу, нiбы сажай,
Не мы сустрэнемся з табой.
Я зразумеу свае памылкi,
А лёс гарчэй чым у палынi,
Што рос ля цiхае рачулкi,
Дзе мы з табою не былi.
Аднак не вернецца былое:
Другi ужо я, другая ты,
I у гэты час я не з табою,
Ляцяць няуклюдныя гады.
I кожны раз, i кожны дзень,
Каханне йзноу сваё адкласцi,
I засталася толькi цень,
Ты называеш гэта шчасцем ...?!
Прайшла няверная любоу,
Няхай i горкая прынамсцi,
I не бушуе болей кроу,
I не турбуе болей шчасце.
Ты называеш гэта шчасцем. На белорусском языке
© Copyright: Антон Кельмуц, 2005
Свидетельство о публикации №105022800299
Свидетельство о публикации №105022800299
Рецензии