Песня о фарфоре Чеслав Милош

Ах, чашки мои да блюдца
Цветами пламенеют,
Где волны речушки бьются
И танка след чернеет.
Над вами ветер в смятеньи
Пух от перин роняет...
Сломанных яблонь тени
След черный заслоняют.
Больною пеной бледнея,
Земля открылась взору.
Поверьте, всего сильнее
Мне жаль того фарфора...

И лишь горизонт затронет
Звезда рассветным блеском -
Услышишь – земля застонет,
Как блюдце лопнет с треском...
Художника сон бесценный,
И лебедь, что замерзает –
В ручей уходя подземный,
Из памяти исчезают...
Мысль ускользнет. За нею
Ворвется утро скоро.
Поверьте, всего сильнее
Мне жаль того фарфора...

Осколки ложатся крупкой,
(Край солнца - над лугами)
И бодро так слой их хрупкий
Скрипит под сапогами.
Безделицы, вы искрились
Лишь радостью одною!
Но пятнами сплошь покрылись -
И грязь передо мною.
На свежих курганах виднее
Разбитых чашек горы.
Поверьте, всего сильнее
Мне жаль того фарфора...



PIOSENKA O PORCELANIE

Różowe moje spodeczki,
Kwieciste filiżanki,
Leżące na brzegu rzeczki
Tam kędy przeszły tanki.
Wietrzyk nad wami polata,
Puchy z pierzyny roni,
Na czarny ślad opada
Złamanej cień jabłoni.
Ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana
Bryzgami kruchej piany.
Niczego mi proszę pana
Tak nie żal jak porcelany.

Zaledwie wstanie jutrzenka
Ponad widnokrąg płaski
Słychać gdzie ziemia stęka
Maleńkich spodeczków trzaski.
Sny majstrów drogocenne,
Pióra zamarzłych łabędzi
Idą w ruczaje podziemne
I żadnej o nich pamięci.
Więc ledwo zerwę się z rana
Mijam to zadumany.
Niczego mi proszę pana
Tak nie żal jak porcelany.

Równina do brzegu słońca
Miazgą skorupek pokryta.
Ich warstwa rześko chrupiąca
Pod mymi butami zgrzyta.
O świecidełka wy płone
Co radowałyście barwą
Teraz ach zaplamione
Brzydką zakrzepłą farbą.
Leżą na świeżych kurhanach
Uszka i denka i dzbany.
Niczego mi proszę pana
Tak nie żal jak porcelany.