Яшчэ табе сказаць паспеў
аб тым, што зорка не згубілась,
аб тым, што гэты дзіўны спеў
ніхто не чуў. І толькі леў
глядзеў у неба баязліва.
Было не цяжка, не тужліва,
было лягчэй паверыць ёй...
...і хутка ўсё тугой схіснулась,
і зоркі шлях, і месяц той,
і, нават сон апошні мой -
і ўсё імкнецца да анёлаў,
і ўсё быць марамі імкнецца:
і кожны крок, як водгук сэрца,
па травах тых, па гэтых долах,
і ўсё маім жыццём завецца...
І ўсё жыццём маім завецца.
першы верш на беларускай мове
© Copyright: Алесь Марков, 2004
Свидетельство о публикации №104013000988
Свидетельство о публикации №104013000988
Рецензии