Дзіўны горад – стаў быццам свой.
Лісты з дрэў шапталі – пастой,
Паглядзі на гэты вось свет,
На яе, што з нас збірае букет.
А птушкі спявалі дурны,
Што ж раней не прыйшой ты сюды.
Адказаць не хапала мне сіл,
То на дно цягнуў жыцця вір.
Самалетаў, машын мільгатня
І жанчына, што пра каханне пляла.
Бы з кацянём гуляла яна.
Ад раны не застаўся і след,
Заглядзеўся на тую, што збірае букет.
Другое дыханне
© Copyright: Святослав Нау, 2003
Свидетельство о публикации №103041000281
Свидетельство о публикации №103041000281
Рецензии