Рецензия на «Любая ночь хранит зерно рассвета...» (Дарья Дорошко)
Гэта яшчэ адна форма філасофскага пошуку. :-) Засяроджваешся ў сабе, задаеш пытанне, услухоўваешся ў яго гучанне. І пасярод маўчання ў думках, праявяцца нібыта сцежкі. І з кожным крокам яны/яна ўсё больш праясняюцца і выведуць-такі на паляну з тваёй цуда-кветкай. А ў выніку атрымаецца верш, :-) па якім блукаць ужо чытачу. Або вось яшчэ аддаленая асацыяцыя: узіраешся ты ў цемру, якая праглынула пытанне і, спачатку адчуваеш, а пасля ўсё выразней бачыш, як прарастае і набірае моц такое сабе дрэва (думка з разгалінаваннямі). Ва ўсялякім разе з такога дрэва можна прыхапіць чарадзейны яблык напамяць. Верасовы Звон 12.04.2017 12:05 • Заявить о нарушении
Перейти на страницу произведения |
