***

Зірнуў, як між валос, між хмар калматых, цёмных
Чырвоны маладзік
I ўраз згадаў мне рад уздыхаў прыглушоных,
I мук любоўных крык,
I цела гібкага шалёнасць, ізвіванне,
I п’яны душны пах...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ў космах схаваліся кветы Спрятались в косах роза
чырвоныя, зелёная,
Кветы чырвоныя, Роза зелёная,
Неапылёныя. Неопылённая.

Хцівасць жадання іх томіць Жадность желания мучает
таёмная, тайная,
Томіць таёмная, Мучает тайная,
Сіла няскромная. Сила нескромная

Але дарэмна ў іх сокі б’юць Всё же напрасно в ней соки бьют
шпаркія, быстрые,
Сокі б’юць шпаркія, Соки бьют быстрые,
Свежыя, яркія. Свежие, чистые.

Звянуць яны, тыя кветы Сникнет она, эта роза
чырвоныя, зелёная,
Кветы чырвоныя Роза зелёная
Неапылёнымі. Неопылённою.

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы
У ціхую сінюю ноч
I сказаць:
«Бачыце гэтыя буйныя зоркі,
Ясныя зоркі Геркулеса?
Да іх ляціць наша сонца,
I нясецца за сонцам зямля.
Хто мы такія?
Толькі падарожныя, — папутнікі сярод нябёс.
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор?»

1915

Падымі у гару сваё вока,
І ты будзеш ізноў, як дзіця,
І адыдуць-адлынуць далёка
Ўсе трывогі зямнога жыцця.

Ціха тучу блакіт закалыша,
У душы адрасце пара крыл, -
Узляціць яна ў сінюю вышу
І ў струях яе змые свой пыл.


Там не трэба ні шчасця, ні ласкі,
Там няма ні нуды, ні клапот,
Ты – царэвіч цудоўнае казкі,
Гэта хмара – дыван-самалёт!

Мілая, згадай: Милая вспомни: 5
Веяла цёплай вясной, Веяла тёплой весной 7
І вішні цвілі. И вишни цвели сейчас 7
Калыхнуў я галіну, — Накланил я веточку, -
Белы цвет асыпаў нас. Белый цвет осыпал нас.

Палаюць асіны, каліны, Пылают, осины, калины, -/--/--/--/-
Чырвоныя сыплюць лісты Краснеет листками поляна
І вязкай жаўцеючай гліны
Цяжолыя крыюць пласты.

Брыдзець, пахіліўшысь панура,
Лясун на раздоллі дарог.
Абшарпана старая скура,
Зламаўся аб дзерава рог.

Дарога ўся ў лужах. Размыта
Дажджом праліўным каляя.
Гразь чаўкаець жадна капыта,
Шуршыць, упаўзая, змяя.

Касматая шэрсць перамокла,
Стаміўся ён, стары, прадрог;
Лёд тонкі і востры, як сцёкла,
Капыта царапаець ног.

Спяшыць ён дайсці да трасіны:
Там - мяккія, цёплыя мхі,
А тут толькі плачуць асіны
Ды б'юцца галіны альхі.

Другие статьи в литературном дневнике:

• 31.03.2021. ***
• 30.03.2021. ***
• 26.03.2021. ***
• 25.03.2021. ***
• 22.03.2021. ***
• 21.03.2021. ***
• 20.03.2021. ***
• 19.03.2021. ***
• 17.03.2021. ***
• 16.03.2021. ***
• 15.03.2021. ***
• 14.03.2021. ***
• 11.03.2021. ***
• 10.03.2021. ***
• 09.03.2021. ***
• 08.03.2021. ***
• 07.03.2021. ***
• 01.03.2021. ***