ЛОЖЬ"Я тебя защищу... Я всегда буду твоим защитником"... Ты многое мне говорил, но именно ЭТИ слова и являются той самой чистейшей и неоспоримой ложью... Ты так и не смог этого сделать... Ты не защитил меня... Не защитил ОТ СЕБЯ... Не смог... Ты хочешь оберегать меня, быть всегда рядом, наказывать моих обидчиков, охранять мой покой... Но сам разбиваешь его вдребезги! Ты раздираешь мою душу изнутри, заботясь о ее внешнем покое... И ты не понимаешь этого... "Я тебя всегда буду защищать..." - так больно режут слова... Это ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ложь... ЛОЖЬ!!!!!!!!!!!!! © Copyright: Валентина Костина Коновалова, 2011.
Другие статьи в литературном дневнике:
|