Закахалiся

Наша гуска закахалася. Ранкам, калі бабуля выганяла статак з хлява, усе гусі шпацыравалі на лужок, а гуска ціхенька скіроўвала на вуліцу. Станавілася ля варот і глядзела, глядзела туды, дзе вязы сыходзяцца сваімі галінастымі вершалінамі. І дзень так стаяла, і другі, і трэці… Нават есці перастала. А аднойчы, крыху пастаяўшы, ціхенька патупала па вуліцы. Як аказалася, ажно ў двор да цёткі  Шуры, на другі канец вёскі. І так працягвалася амаль кожны ранак. Бабуля нават спрабавала зачыніць гуску у хляве, але тая скарыстоўвала ўсялякі зручны выпадак, каб уцячы. Аднойчы пры сустрэчы з бабуляй цётка Шура паведаміла:

- Твая гуска закахалася ў майго гусака! Ён заўседы выходзіць ёй насустрач, увесь дзень ходзяць удваіх, асобна ад статка. Што будзем рабіць, сваха?

- Відаць, трэба гуску ў суп – худзее на вачах, - разважыла бабуля. – І дзе толькі яны знюхаліся?..

Але цётка Шура прыдумала іншае выйсце:
- Давай памяняемся! Аддавай мне сваю закаханую гуску, а я табе якую адзіночку адпраўлю.

Так і зрабілі. Цяпер закаханыя гусь з гускай жывуць разам у цёткі Шуры. Уся вёска пра гэта ведае, і ніхто не смяецца.

Ганна Хадаровіч, г. Пружаны