Калі заход змывае фарбы дня
і цені - замбакі былых вякоў
шапочуць, што нямыя ты і я
і час знікае, бы матыль вакол,
дуб быўшы ўчора волат залацісты
цяпер галіны гне ад снежных слёз,
але ў ядры агонь непагасісты,
дзе новая вясна спляла свой добры лёс.
А чалавек - у вечнасці пясок,
што вецер рве і кідае далёк,
адна душа заўсёды ў гаркаце як мёд
на вуснах асалодай тае,
натхненне творчасці тым вершам узлятае,
каб жыў паэт і пустку перамог!
2025 г