Роберт Бернс. Возвращение солдата

Анд Воробьев
                Роберт Бернс
               Возвращение солдата

Когда утих военный гром,
Мир воцарился снова,
А дети без отцов кругом,
И в трауре все вдовы,
Покинув фронт и полк родной,
Где службу нес когда-то,
Шагал я с ранцем за спиной,
В нём – всё добро солдата.

Я с чистым сердцем шёл домой,
Краж, грабежей не зная.
Шотландия уж предо мной,
Любимая, родная.
Я думал о своем краю,
О Нэнси моей милой,
Ее улыбке, что в бою
Всегда меня хранила.

Но, наконец, пришел к местам,
Где юность мы встречали.
Вот мельница. Свиданья там
Мы с Нэнси назначали.
Видны уж дом ее и сад,
Она там, право слово!
Забилось сердце невпопад
И выскочить готово.

Я лепечу: «Сбылись мечты...
Ты так сейчас прекрасна...
Как счастлив, если любишь ты,
И жизнь не напрасна...
Да, я не вор, не при казне,
Но буду добрым мужем,
Был верен королю, стране...
Такой тебе я нужен»?

Но не взглянула на меня,
Прекрасна, как когда-то:
«Всё хуже мне день ото дня,
Но я люблю солдата...
Ой, надо стол накрыть сейчас!
Я дам еду любую.
Кокарда бравая у вас,
Мой друг носил такую»...

Вдруг, покраснев как розы цвет,
Белея ярче лилий,
В объятья бросилась: «Нет, нет!
Неужто ты, Уилли»?
«Клянусь заветами Творца
И вечною любовью,
Что я вернулся. До конца
Нам вместе быть с тобою».

«Войне – конец, мы вместе вновь,
Никто нас не осудит.
Пусть денег мало – есть любовь,
А, значит, счастье будет».
Она: «Мне дом оставил дед,
Входи, солдат, смелее,
И там мы не познаем бед,
Любовь их всех сильнее».

За злато бьется кто богат,
Деревня хлебу рада,
А слава – это для солдат,
Солдату честь – отрада.
Хоть не богат солдат, но свой,
Его мы чтим по праву,
Ведь в трудный час пойдет он в бой
И защитит Державу.

                Robert Burns
              The Soldier's Retern

When wild war's deadly blast was blawn,
And gentle peace returning,
Wi' mony a sweet babe fatherless,
And mony a widow mourning;
I left the lines and tented field,
Where lang I'd been a lodger,
My humble knapsack a' my wealth,
A poor and honest sodger.

A leal, light heart was in my breast,
My hand unstain'd wi' plunder;
And for fair Scotia hame again,
I cheery on did wander:
I thought upon the banks o' Coil,
I thought upon my Nancy,
I thought upon the witching smile
That caught my youthful fancy.

At length I reach'd the bonie glen,
Where early life I sported;
I pass'd the mill and trysting thorn,
Where Nancy aft I courted:
Wha spied I but my ain dear maid,
Down by her mother's dwelling!
And turn'd me round to hide the flood
That in my een was swelling.

Wi' alter'd voice, quoth I, "Sweet lass,
Sweet as yon hawthorn's blossom,
O! happy, happy may he be,
That's dearest to thy bosom:
My purse is light, I've far to gang,
And fain would be thy lodger;
I've serv'd my king and country lang-
Take pity on a sodger."

Sae wistfully she gaz'd on me,
And lovelier was than ever;
Quo' she, "A sodger ance I lo'ed,
Forget him shall I never:
Our humble cot, and hamely fare,
Ye freely shall partake it;
That gallant badge-the dear cockade,
Ye're welcome for the sake o't."

She gaz'd-she redden'd like a rose -
Syne pale like only lily;
She sank within my arms, and cried,
"Art thou my ain dear Willie?"
"By him who made yon sun and sky!
By whom true love's regarded,
I am the man; and thus may still
True lovers be rewarded.

"The wars are o'er, and I'm come hame,
And find thee still true-hearted;
Tho' poor in gear, we're rich in love,
And mair we'se ne'er be parted."
Quo' she, "My grandsire left me gowd,
A mailen plenish'd fairly;
And come, my faithfu' sodger lad,
Thou'rt welcome to it dearly!"

For gold the merchant ploughs the main,
The farmer ploughs the manor;
But glory is the sodger's prize,
The sodgerpppp's wealth is honor:
The brave poor sodger ne'er despise,
Nor count him as a stranger;
Remember he's his country's stay,
In day and hour of danger.