Adam Bernard Mickiewicz - Русским Друзьям

Алексей Чиванков
Do przyjaciol Moskali

Wy, czy mnie wspominacie? Ja ilekroc marze
O mych przyjaciol smierciach, wygnaniach, wiezieniach,
I o was mysle; wasze cudzoziemskie twarze
Maja obywatelstwa prawo w mych marzeniach.
 
Gdziez wy teraz? Szlachetna szyja Rylejewa,
Ktoram jak bratnia sciskal, carskiemi wyroki
Wisi do hanbiacego przywiazana drzewa;
Klatwa ludom, co swoje morduja proroki!
 
Ta reka, ktora do mnie Bestuzew wyciagn;l,
Wieszcz i zolnierz: ta reka od piora i broni
Oderwana i car ja do taczki zaprzagnal;
Dzis w minach ryje, skuta obok polskiej dloni.
 
Innych moze dotknela srozsza niebios kara;
Moze kto z was urzedem, orderem zhanbiony,
Dusze wolna na wieki przedal w laske cara
I dzis na progach jego wybija poklony.
 
Moze platnym jezykiem tryjumf jego slawi
I cieszy sie ze swoich przyjaciol meczenstwa;
Moze w ojczyznie mojej moja krwia sie krwawi
I przed carem jak z zaslug chlubi sie z przeklestwa.
 
Jesli do was, zdaleka, od wolnych narodow
Az na polnoc zaleca te piesni zalosne
I odezwa sie z gory nad kraina lodow:
Niech wam zwiastuja wolnosc, jak zorawie wiosne!
 
Poznacie mie po glosie! Pokim byl w okuciach,
Pelzajac milczkiem jak waz ludzilem despote:
Lecz wam odkrylem tajnie, zamkniete w uczuciach,
I dla was mialem zawsze golebia prostote.
 
Teraz na swiat wylewam ten kielich trucizny,
Zraca jest i palaca mojej gorycz mowy:
Gorycz, wyssana ze krwi i z lez mej ojczyzny,
Niech zrze i pali — nie was, lecz wasze okowy.
 
Kto z was podniesie skarge, dla mnie jego skarga
Bedzie jak psa szczekanie, ktory tak sie wdrozy
Do cierpliwie i dlugo noszonej obrozy,
Ze w koncu gotow kasac — reke, co ja targa.

[1832]
----------
Adam Bernard Mickiewicz
(ur. 13 grudnia?/24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogrodku,
zm. 26 listopada 1855 w Stambule) –
polski poeta, dzialacz polityczny, publicysta, tlumacz, filozof, dzialacz religijny,
mistyk, organizator i dowodca wojskowy, nauczyciel akademicki. (pl.wiki)


Адам Бернард Мицкевич
(рус. дореф. Адамъ-Бернардъ Николаевичъ Мицкевичъ);
(24 декабря 1798, фольварк Заосье, Новогрудский уезд, Виленская губерния, Российская империя —
26 ноября 1855, Константинополь, Османская империя)


Русским Друзьям

Вы помните ль меня? Среди моих друзей,
Казненных, сосланных в снега пустынь угрюмых,
Сыны чужой земли! Вы также с давних дней
Гражданство обрели в моих заветных думах.

О где вы? Светлый дух Рылеева погас,
Царь петлю затянул вкруг шеи благородной,
Что, братских полон чувств, я обнимал не раз.
Проклятье палачам твоим, пророк народный!

Нет больше ни пера, ни сабли в той руке,
Что, воин и поэт, мне протянул Бестужев.
С поляком за руку он скован в руднике,
И в тачку их тиран запряг, обезоружив.

Быть может, золотом иль чином ослеплен,
Иной из вас, друзья, наказан небом строже:
Быть может, разум, честь и совесть продал он
За ласку щедрую царя или вельможи.

Иль деспота воспев подкупленным пером,
Позорно предает былых друзей злословью,
Иль в Польше тешится награбленным добром,
Кичась насильями, и казнями, и кровью.

Пусть эта песнь моя из дальней стороны
К вам долетит во льды полуночного края.
Как радостный призыв свободы и весны,
Как журавлиный клич, веселый вестник мая.

И голос мой вы все узнаете тогда:
В оковах ползал я змеей у ног тирана,
Но сердце, полное печали и стыда,
Как чистый голубь, вам вверял я без обмана.

Теперь всю боль и желчь, всю горечь дум моих
Спешу я вылить в мир из этой скорбной чаши,
Слезами родины пускай язвит мой стих,
Пусть, разъедая, жжет – не вас, но цепи ваши.

А если кто из вас ответит мне хулой,
Я лишь одно скажу: так лает пес дворовый
И рвется искусать, любя ошейник свой,
Те руки, что ярмо сорвать с него готовы.

-------------------
Перевод: Вильгельм Вениаминович Левик (1906 - 1982)