На сэрцы камень,
Душэ так цяжка.
І сонца знікла,
Святло пагасла.
Чаму ж так людзі,
Сварыцца сталі?
Няўжо ж за пазухай,
Камяні трымалі?
Чаму ж не сонца,
Чаму ж не зорку?
Ад іхняй ношы,
Стала мне горка!
Чаму з дабром,
Няйдуць у хату?
Сняданак з’есці,
Выпіць гарбаты.
Няўжо ж тут зайздрасць,
Люд мой асіліць?
Няўжо ж каханне,
Ужо апастыліць?
Пакуль няпозна,
Трэба падумаць.
Як цемру з галай,
Нам усім бы здужыць.
Твар павярнуць,
Сябру з усмешкай.
Прабач пачуць,
На зямле грэшнай.
14.04.2024г.