Door steden en het universum

Егор Рыбаков
«Ik hef een glas voor je»,
En zachtjes kussen op Elke afstand,
Droom, om ons plan uit te houden,
En ik smelt in eeuwige en kwijnende verwachtingen.

«Laat niet los op de grond om een stap te zetten…»
Hou mijn hand vast en breng me recht naar de wolken,
En in de lucht rush, ik adem nauwelijks,
Niets zal ons tegenhouden, alleen een zachte zonsondergang.

«Lippen raken lippen even aan…»
En in deze wereld hebben we niets meer nodig,
Over jou herinner ik me elke minuut,
Nadat je al een lange tijd bij mij inboorling bent.

«Ik hou van je tot tranen en geluk de eeuwige wil…»
Door een reeks van tijd en klokkenspel,
Ik hoor je stem… ik zoek je overal.,
Door steden en het universum…

Сквозь города и вселенную чокаюсь бокалом

«Я поднимаю за тебя фужер»,
И целую нежно на любом я расстоянии,
Мечтаю, чтоб продлился наш сюжет,
И таю в вечном и томном ожидании.

«Не отпускай на землю сделать шаг…»
Держи меня за руку и уноси сразу в облака,
И в небо устремляюсь, я чуть дыша,
Ничто нас не остановит, лишь ласковый закат.

«Губами губ коснуться на секунду…»
И в этом мире не надо больше ничего,
О тебе я вспоминаю каждую минуту,
Ведь ты стала мне уже родной давно.

«Люблю до слёз и счастьем вечным буду…»
Сквозь вереницу времени и бой курантов,
Я слышу голос твой… ищу тебя повсюду,
Сквозь города и вселенную чокаюсь бокалом…